Zuid-Amerika: El fin del mundo

Onze reis zit er nog niet op maar toch zijn we de wereld qua aantal kilometers al rond. We hebben tot en met ons verblijf in Zuid-Amerika al 43.826 km afgelegd en de omtrek van de aarde is namelijk 40.075 km. Kortom een flinke mijlpaal dachten wij zo.

De afgelopen twee weken hebben we een rondreis gemaakt door Zuid-Patagonië, ook wel 'El fin del mundo' (het einde van de wereld) genoemd. Vanuit Santiago was het drie uurtjes vliegen naar Punta Arenas, de meest zuidelijke stad van Chili. We hebben er iets langer over gedaan dan gepland; vanwege dichte mist kon het vliegtuig niet landen op het vliegveld van Punta Arenas. We moesten dus uitwijken naar een ander vliegveld. Hier hebben we ongeveer twee uur aan de grond gewacht tot we weer opstegen om een nieuwe poging te wagen om op onze plaats van bestemming te landen. De informatievoorziening was erg slecht en de crew sprak nauwelijks Engels dus waar we uiteindelijk geweest zijn, weten we nog steeds niet.

Na een veilige landing op Punta Arenas was onze eerste prioriteit om de winterjassen, sjaals, mutsen en handschoenen uit de koffers te halen. Wat een temperatuurverschil met de 35 graden in Santiago. De volgende dag haalden we onze nieuwe huurauto op, sloegen we een voorraadje eten en drinken in en kon de rondreis beginnen! Onze huurauto, een Nissan X-Trail 4x4WD, was deze keer geen overbodige luxe zo ervaarden we later. We reden 'El Ruta del Fin del Mundo' op en binnen een halfuur na vertrek zagen we weer flamingo's. Het blijft bijzonder deze vogels in hun natuurlijke leefomgeving te zien.

Onze eerste stop was Puerto Natales. Een plaats met veel backpackers omdat dit het dichtste bij 'Torres del Paine National Park’ ligt. Dit natuurpark van ca. 700m2 bestaat uit bergen, gletsjers, meren en rivieren. Het park ligt 112 km ten noorden van ons verblijf in Puerto Natales en 312 km ten noorden van Punta Arenas. Het park staat o.a. ook bekend om de vele Guanaco's die er leven. Deze dieren zijn familie van de lama's, alpaca's en kamelen. Ook wij gingen hier de volgende dag naartoe en hebben kunnen genieten van het landschap en korte wandelingen naar mooie uitzichtpunten. We sliepen nog een nachtje in een hostel met veel tochtgaten en kieren. De eigenaar had een merkwaardige manier van het dichten van deze tochtgaten, namelijk met plakband…..Verder een prima verblijf waar we ’s avonds onze eigen maaltijd klaarmaakten in een gedeelde keuken. Anderdaags vertrokken we voor een lange rit van ca. zes uur rijden naar El Chalten, Argentinië.

We staken de grens naar Argentinië weer over en kwamen op snelweg no. 7 terecht. Deze onverharde weg konden we met een snelheid van slechts 30-40km/h afrijden; hopend dat de banden het vol zouden houden. Maar wat waren we blij met onze terreinwagen! We reden door een uitgestrekt landschap en zagen zelfs struisvogels. We hebben geprobeerd ze op de foto te zetten maar dat was erg lastig aangezien ze zo snel zijn. We hadden het gevoel dat we op safari waren. Ondanks dat het een mooie route was besloten we voortaan om te rijden via de oranje wegen (doorgaans verharde wegen) en de smalle witte wegen (onverhard) op de kaart te mijden.

Na nog een aantal keer te hebben gestopt bij 'miradors' (uitzichtpunten) kwamen we aan in het toeristische maar gezellige plaatsje El Chalten, in Los Glaciers National Park. De bekendste activiteit hier is de dayhike naar Laguna de los Tres op Mount Fitz Roy. Ook wij vertrokken de volgende dag vroeg voor deze wandeling en klim. De eerste drie kilometers waren redelijk steil, tot negen kilometer voornamelijk vlak langs meren, door een vallei en bossen. Na negen kilometer begon het zware werk en het klimmen pas echt, in één tot anderhalf uur klommen we maar liefst 400 meter. Het pad was erg steil en rotsachtig waarbij we, niet zonder gevaar en met frequente rustpauzes, met handen en voeten naar boven klommen. Het uitzicht op 'Laguna de los tres' was alle inspanning meer dan waard! Na even van het uitzicht genoten te hebben moesten we hetzelfde pad terug naar El Chalten. Moe maar voldaan kwamen we na negen uur, en met ruim 20 km op de teller, weer terug bij het beginpunt.

Na een herstellende nachtrust vetrokken we naar El Calafate, ongeveer drie uur rijden ten zuiden van El Chalten. Vanuit hier brachten we een bezoek aan de Perito Moreno Glacier. Op weg ernaar toe stopten we een aantal keer bij een uitzichtpunt en op de parkeerplaats zaten grote roofvogels die maar al te graag voor de foto wilden poseren, ook liep er een vosje voorbij. We kwamen steeds dichterbij de gletsjer die vijf kilometer breed is met een toppunt van 70 meter. Als je een boot ziet varen besef je pas hoe uitgestrekt en groot hij is. Niet alleen indrukwekkend om te zien maar ook om naar te luisteren. Je hoort het smeltwater in de gletsjer stromen en regelmatig hoor je een harde knal van een ijsblok dat afbreekt en in het water terecht komt.

Voordat we uit El Calafate vertrokken, wilden we nog een bezoek brengen aan het meer: Laguna Nimez. Hier kun je een wandeling omheen maken en flamingo's en andere vogels spotten. Eenmaal aangekomen bleek het maar weer dat de prijzen totaal niet in verhouding staan: ‘Om rondom dit meertje te mogen wandelen betaal je 7,50euro pp. Voor toegang tot Torres del Paine National Park betaal je 32,50 dollar pp en in de supermarkt betaal je 3,50 euro voor een fles wijn, 2 pakken koekjes, een tomaat en citroen.’ De Argentijnen en Chilenen zelf betalen overigens de helft voor toegang tot nationale parken.

We begonnen aan de lange rit naar Ushuaia, de meest zuidelijke stad ter wereld. Om de rit op te breken sliepen we een nachtje in Rio Gallegos, aan de Oostkust van Argentinië. We staken twee keer de grens over omdat een deel van de route naar Ushuaia (Argentinië) door Chili loopt en we moesten een deel met de ferry mee. Bij de grens, waar elke dag hordes toeristen komen, wordt echter geen Engels gesproken, want ''we zijn nu in Argentinië en hier spreken we Spaans'', aldus de douanebeambte. Maar na meer dan 10 Chileense en Argentijnse stempels in ons paspoort weten we inmiddels hoe het werkt.

In Ushuaia hebben we ons met name voorbereid op onze vlucht naar de Verenigde Staten. Zo nu en dan hebben we een wandelingetje gemaakt en het centrum van de stad bezocht. Hieronder een klein stukje geschiedenis van deze meest zuidelijke stad ter wereld:

‘Ushuaia is de zuidelijkste stad ter wereld die in het eerste deel van de twintigste eeuw werd opgebouwd rond een gevangenis voor zware criminelen. De Argentijnen volgden het voorbeeld van andere landen, die gevangenissen op een eiland bouwden (in dit geval het eiland Vuurland), zodat vluchten zo goed als onmogelijk was. De gevangenis werd in 1947 gesloten. In het centrum van de stad wordt nog steeds veel aandacht geschonken aan het gevangenisleven wat er vroeger heerste; souvenirs, speciale tours en de gevangenis zelf is nog steeds te bezichtigen.’

We hebben weer heel wat 'WOW' momenten mee mogen maken de afgelopen twee weken en zijn zeer onder de indruk van wat Patagonië te bieden heeft. Een echte aanrader voor natuurliefhebbers!

Op dit moment bevinden wij ons, na een hele lange vlucht met verrassingen, in San Francisco, USA. We gaan in bijna drie maanden van de westkust naar de oostkust reizen, vrienden ontmoeten, een roadtrip maken met de ouders van Marielle en we verblijven enkele weken op een ranch in Texas. We are so excited!!

Tot ons volgend verhaal!

Groetjes,

Tim en Marielle