Nieuw-Zeeland: Tongariro Alpine Crossing

Met stipt op één, letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt van onze rondreis op het noordereiland: Tongariro Alpine Crossing. Deze wandeling over vulkanisch terrein duurt ongeveer zeven a acht uur over een afstand van ongeveer 20 kilometer. Het wordt ook wel één van de mooiste dagwandelingen ter wereld genoemd. 

Toen we op de camping aan Lake Taupo arriveerden waren we in eerste instantie niet van plan om dit traject te gaan lopen. Maar als je mensen erover hoort en erover leest, begon het ook bij ons een beetje te kriebelen. Dus toch maar een shuttlebus gereserveerd voor de volgende dag. 

Die eerste zonovergoten dag hebben we langs Lake Taupo getoerd, ons voorbereid op de volgende dag en natuurlijk vroeg naar bed. Om 6 uur de volgende dag stonden we te wachten op de shuttlebus naar het beginpunt. Het weer was een teleurstelling in vergelijking met de dag ervoor: donkere regenwolken en mistig. 

De buschauffeur liet ons zien waar we later op die dag zouden finishen en hij vertelde (wilde) verhalen over zijn ervaringen. De fotostop sloeg hij deze dag maar over want door de mist was er toch niks te zien. Na nog, wat wij hoopten, 'spookverhalen', van de buschauffeur ('bij de rode krater zijn er mensen die op handen en knieën langs de afgrond omhoogkruipen omdat ze anders door de wind gegrepen worden'), stapten we om half acht uit de bus om onze wandeling samen met honderden anderen te beginnen, het leek even alsof we de avond4daagse liepen. 

Het eerste stuk was vrij vlak en is aangelegd met een pad en trappen. Al snel werd het steiler en ruiger. Onderweg kom je regelmatig borden tegen met 'STOP! Weet je wel waar je aan begint? Ben je goed uitgerust? Het weer kan ineens omslaan, Je kan nog terug..etc.' 

Het stuk rondom de rode krater was het steilste en zwaarste stuk, daar gebeuren ook de meeste ongelukken. Het werd steeds kouder en het waaide heel hard, je had weinig grip waardoor je moeilijk overeind bleef staan en Marielle zelfs op handen en voeten de klim voortzette. Over dat deel had de buschauffeur dus niet te veel gezegd.. 

Door de mist zagen we helaas vrij weinig van de omgeving (Tim) , maar daardoor gelukkig ook de afgrond niet (Marielle). Pas toen we via een helling met mul zand aan de daling waren begonnen, trok de mist even weg waardoor we een adembenemend uitzicht te zien kregen. Pas toen zagen we ook hoe ontzettend hoog we zaten! Bij de meren aangekomen zaten we pas op de helft. Daarna begon een daling van zeker nog 3,5 uur via goed begaanbare paden maar doordat we van het klimmen toch al wat pijntjes hadden en moe waren, was ook dat behoorlijk pittig. 

Na veel verschillende soorten landschappen, mooie uitzichten, uitdagende stukken, fotostops en korte rustpauzes, bereikten we na 7,5 uur de parkeerplaats waar we weer opgepikt werden om naar de camping gebracht te worden. Vroeg naar bed en een paar dagen herstellen in Wellington. Het was voor ons een onvergetelijke ervaring die ons altijd bij zal blijven!

Tim & Marielle